A właściwie dlaczego nie?

 Nic mnie tak chyba nie irytuje, jak rzucanie pod moim adresem stwierdzeń, które mnie szufladkują i jednocześnie odbierają prawo do rzeczy i wrażeń zarezerwowanych jedynie dla wybranych. Wystarczy mi mieszkanie dwupokojowe, bo po co mi większe. Nie mogę kupić auta z salonu, bo po co mi nowe. Nie powinnam iść na studia, bo tak naprawdę nic mi to nie da.

Rozumiem, że brak funduszy powinien być dla mnie ograniczeniem, ale ograniczeniem jedynie w działaniu, nie w marzeniach. A przecież marząc, robię już pierwszy krok do realizacji celu. 

Mam marzenia jak każdy. Albo nawet większe, bo bunt przeciwko życiowej sytuacji wyzwala we mnie pragnienia dużej, zauważalnej zmiany. Ci lepsi, bogatsi może godzą się z tym co mają, ja nie. Ja chcę więcej. 

Nie odbierajcie mi moich marzeń.