...

  Ewa, zaskoczona nieco tym, co ujrzała, parsknęła po chwili śmiechem: - Ty?!... z Nią?!... Przecież znasz siebie i wiesz, że to nie może być nic poważnego! - krzyknęła. I nagle dotarło do mnie, że zostałam w sposób okrutny wykorzystana! Zostałam wmanipulowana w najzwyklejszą scenkę zazdrości. On, jakby pocałunek ze mną był dla niego codziennym "cześć", odwrócił się i wpadł w objęcia Ewy. Wtuleni w siebie, podążyli ku zejściu do kajuty. Ja, po raz kolejny, zostałam ze swoimi myślami i powtarzającym się pytaniem... Co to właściwie było???

Przebudziłam się. Pamiętałam, żeby nie otwierać oczu, bo wtedy sny uciekają i nie można ich sobie przemyśleć. Poza tym chciałam jeszcze spać, czułam, że jest wcześnie. W weekendy lubię zostać pod kołdrą odrobinę dłużej. 

Dobrze, zaraz, skup się... O czym był ten sen? Co wydarzyło się na łódce? Acha, już wiem... Zazdrosna Ewa. Skąd w ogóle wziął mi się ten pomysł? Przecież ona ma męża. Ale fakt, zawsze wyczuwałam, że starała się uchronić przede mną Tomka, jak przed jakąś femme fatale. Przecież ja go nie chcę skrzywdzić. To ostatnia rzecz, o jakiej myślę. Chciałabym go rozbawiać, powodować uśmiech na jego twarzy, słuchać go, podziwiać, wsiąść z nim do auta i mknąć w dal. Czy to możliwe? Czy tak może być? Czy oni wszyscy nam na to pozwolą? Ewa niby się ucieszyła, ale wyczułam w jej głosie nieszczerość. A przecież to ona jest nam obojgu najbliższa. Bożeeee... Dlaczego ja nie mogę się po prostu zakochać?? W jakimś przystojnym, bogatym, zabawnym kimś? Dlaczego nie mogę kogoś poznać, pójść na randkę, do łóżka czy gdzie tam jeszcze? Czy to naprawdę musi być takie skomplikowane?? Wiem, wiem. Marzyłam o miłości romantycznej. Ale to było w liceum! Odwołuję. Nie chcę cierpienia w miłości i nikt nie musi dla mnie umierać. Wystarczy, że będzie pamiętał o moich urodzinach i o tym, jaką lubię kawę. 

Właśnie... kawa... Za chwilę. Teraz jeszcze raz przypomnę sobie ten pocałunek z wczoraj. On naprawdę to zrobił. Dotknął mnie. Czy kiedykolwiek wcześniej mnie dotknął? Kiedyś położył rękę na moim ramieniu. Jakoś tak fachowo, coś akurat tłumacząc. Raz pamiętam, że przytulił mnie z okazji urodzin. Raz na przywitanie po wakacjach. Raz ja przytuliłam jego, gdy myślałam, że oszaleję za chwilę. I to by było chyba na tyle. Fajnie przytula. Ile razy o tym marzyłam... Ale on zawsze trzymał dystans. Facet nie do złamania. Zasady. Kuźwa. Kawa. Już czas.

...

Pojechałem po nią i gdy już przyzwyczaiłem się do tego, że zawsze trzeba na nią czekać, ona postanowiła być punktualna. Zaskakuje mnie. Uśmiechnęła się. Oszaleję, taki ma ten uśmiech.

- Cześć!

- Hej!

- Widzisz jaka jestem punktualna?

- No właśnie zdziwiony jestem. 

Znowu ten uśmiech. I oczy. Oczami też się uśmiecha. Ma czarną, krótką sukienkę i szpilki. Pociąga mnie niesamowicie i zachować przy niej spokój jest rzeczą niemożliwą. Nie wiem, jak ja wytrzymywałem przez tyle lat...

...

Na przystani było cudownie pusto. Ciepła sierpniowa noc, światło księżyca, przytłumione głosy i muzyka w oddali. Czułem się tu z nią fantastycznie. Jak zawsze zresztą. Z tym że dzisiaj wiedziałem, że tym razem będzie inaczej. Bo ona w końcu będzie mogła być moja. Bo to ja dotknę czerwonej szminki na jej ustach.

Weszliśmy na pokład. Wszyscy już byli. Poza Ewą i jej mężem nie znałem chyba nikogo. Może kilka osób z widzenia. Przywitaliśmy się. Hankę mi zaraz porwali. 

- Super, że przyjechałeś!

- Tak, ja również się cieszę - odparłem na pozdrowienie Pawła. Tak naprawdę wcale nie widziałem siebie na tego rodzaju przyjęciu, ale móc spędzić z nią czas i patrzeć, jaka jest radosna wystarczy, by chcieć tu być. 

Lubię muzykę. To drugi plus tego miejsca.