rocznica

 Gdyby moje życie potoczyło się inaczej, to właśnie dzisiaj obchodziłabym 10. rocznicę ślubu. Pamiętam ten dzień i szczęście, jakie mnie wypełniało. Nie wiem czy kiedykolwiek czułam się podobnie. Albo może czułam się podobnie szczęśliwa, choć odmiennie. 

Nie żałuję decyzji, jakie podejmowałam 10 lat temu, ani tych ostatnich lat. Każda z nich do czegoś lub do kogoś mnie przybliżała, uczyła nowej lekcji życia. Dzięki postanowieniom z kiedyś jestem tym kim jestem, w miejscu, w którym chiałam być, mam w życiu ludzi dla mnie ważnych, a chyba najbardziej istotne - jestem mamą dwóch najwspanialszych przystojniaków na świecie. 

Nie zawsze w ostatnich czasach byłam tak szczęśliwie świadoma siebie. Bywało źle. Nawet bardzo. Ale moimi krokami na autostradzie życia cały czas ktoś kierował. Żaden z nich nie był przypadkowy, tak jak nie są przypadkowe zdarzenia i ludzie, których mamy okazję spotkać. 

Wśród osób, które poznałam, jest jedna, szczególna, choć zdawać by się mogło, że całkiem zwyczajna. Bo nie miłość życia, a sąsiadka, starsza ode mnie, przemiła, mądra kobieta. Już sama w sobie jest wyjątkowa, ale wyróżnia ją w moim życiu coś jeszcze. Wspólna data...

25 września 2010 roku ja tańczyłam z moim mężem w Gdańsku przy Fontannie Neptuna nasz weselny taniec, wśród promieni słońca, uśmiechów rodziny, braw przechodniów...

25 września 2010 roku moja sąsiadka po drugiej stronie Gdańska usłyszała mrożącą krew w żyłach diagnozę...

Ja szczęśliwa. Ona załamana.

Wtedy się nie znałyśmy. W ciągu 10 lat i w moim, i w jej życiu zadziało się tak wiele, każda z nas przeszła swoją trudną drogę.

Poznałyśmy się rok temu, każda stojąc na swoim balkonie. Ona z 10 - letnim bagażem i ja ze swoim. Bo los postanowił z jakiegoś nam jeszcze nieznanego powodu, nałożyć na siebie nasze ścieżki. 

Każdy człowiek, którego spotykamy, ma swoją historię, która w jakiś sposób oddziałuje na nasze życie. Nasza historia wpływa na innych. Warto, by była piękna.