Kawa i opowieść

 Dla wszystkich tych kochanych wiedźm, które domagają się więcej oraz dla pozostałych, równie cennych czytelników mojego, szumnie określanego blogiem, bloga, zaparzam wirtualną kawę (albo herbatę jesienną). Oto instrukcja przygotowania (bo w wirtualnej kawiarni jest tak, że obsługującym jest sam obsługiwany):

- wlej wodę do czajnika, zagotuj (dla niewtajemniczonych podpowiedź, że czajnik elektryczny wyłącza się samoczynnie),

- w miedzy czasie do ulubionego kubka lub filiżanki wsyp to, co lubisz,

- zalej zagotowaną wodą (od razu lub gdy ostygnie, w zależności od tego, co tam w Twoim kubku,)

- dodaj to, co lubisz (u mnie to odrobina cukru i mleka),

- powąchaj... czujesz jak pachnie? (w obecnych czasach to dobry znak).

Prawda, że to najlepszy napój pod słońcem? (Teraz myślisz "Świetna jest ta kawiarnia, polecę ją znajomym"). 

A do kawy i właściwej pogody za oknem, którą ja rozjaśniam blaskiem świecy, obiecana opowieść (zamiast ciastka, bo ono tuczy). 

Dawno, dawno temu żyła dziewczynka. A życie miała takie, że siąść i płakać. Najgorsze, że cały czas dookoła siebie słyszała, że nie ma źle, widziała przecież, że takich jak ona dziewczynek z zapałkami jest mnóstwo w jej otoczeniu. Więc tak wzrastała z dnia na dzień, pakując do swojego plecaka coraz to nowe doświadczenia. Na własne oczy widziała, że bicie jest normalne, że kłótnie są podstawą związku, że dorośli tworzą autorytety oparte na strachu, że dzieci i ryby głosu nie mają, że problemy to koniec świata... Ależ ona wielu rzeczy się wtedy nauczyła! Im była starsza, tym wcale nie żyło jej się lepiej.

 I pewnie można by powiedzieć, że ta historia jest smutna, ale to zdecydowanie jest historia radosna. Bo gdy dziewczynka dorosła, postanowiła rozpakować swój plecak, z którym wędrowała przez życie. Miała w nim tyle rzeczy, tyle pamiątek, tyle wspomnień! Był w tym wszystkim ogromny nieporządek i należało to wszystko tylko jakoś poukładać. I gdy element do elementu zaczęła składać puzzle, okazało się, że powstały obrazek jest zachwycający. Każde doświadczenie było nauką, każda napotkana osoba przekazem, wspomnienie - inspiracją lub przestrogą. A wszystko to tworzyło tożsamość dorosłej już dziewczynki. Ile z taką przeszłością można zrobić w przyszłości!

Inspiracja na dziś:

To co było, minęło. Ty decydujesz, czy wróci. Zostawiło ślad, jak wszystko we wszechświecie. Ty wybierasz, jak go wykorzystasz.

 I nieważne jak skończyła się dziecięca historia mojej bohaterki, Tobie jako dorosłemu nie wolno tworzyć przemocowego świata żadnemu dziecku. 

Dobrej niedzieli!