Wytrwałość

 Zawsze ilekroć spotykałam w swoim życiu kogoś, kto umiał postawić sobie cel, a potem wytrwale dążył do jego spełnienia, przemykała mi przez głowę myśl, że niektórzy to jednak mają fajnie, że tak potrafią. Ja ani nie umiałam przez długie lata określać jasno i precyzyjnie tego, co chciałabym osiągnąć; ani nie byłam wytrwała. Myśl o tym spotkanym kimś była ulotną chwilą. Nigdy dłużej nie zastanawiałam się nad tym dlaczego, jednak ostatnio doszłam do pewnych wniosków. 

Ci inni, poukładani, wytrwali ludzie, to był świat totalnie mi obcy. A jeśli obcy, to też w moim przekonaniu nieosiągalny. Nie wierząc w siebie, umniejszałam też swoje możliwości. Pogodziłam się z faktem wykreowanym w mojej głowie, że nie umiem definiować swoich potrzeb, ani tym bardziej metod ich realizacji. A już ostatnią rzeczą, którą mogłabym o sobie powiedzieć było to, że jestem wytrwała. Konfrontacja z osobami funkcjonującymi inaczej niż ja, była dla mnie źródłem krótkiej fascynacji i odrobiny zazdrości, ale także stresu i poczucia przegranej. Gdybym poobserwowała swoje emocje wcześniej, zrozumiałabym skąd się wzięły i co chcą mi przekazać.

W głebi serca podziwiałam wszystkich tych, którzy wytrwale i ciężką pracą realizują swoje cele i marzenia. Zawsze chciałam tak samo... Kiedy już stanęłam w tej kwestii ze sobą twarzą w twarz, okazało się, że zamierzenia w moim życiu były zawsze, mniej lub bardziej dookreślone. Brakowało mi jedynie mocy do ich realizacji. I nie ma to nic wspólnego z tym, że nie jestem wytrwała. Jestem. Cudownie było się o tym przekonać i poznać prawdziwą siebie. 

To, co często nazywamy słomianym zapałem, nie musi wcale wynikać z lenistwa, znudzenia czy braku wytrwałości. Może to strach przed porażką? Albo przed możliwością doświadczenia swojego prawdziwego 'ja'.