Dystans

 Tak sobie myślę, że jednym z kryteriów, poprzez które odbieram drugiego człowieka, jest umiejętność zachowania dystansu do samego siebie. Ktoś, kto nie umie się z siebie śmiać, w każdej sytuacji jest śmiertelnie poważny, z jakiegoś powodu odczuwa wstyd w momencie zabawy, przyjmując pozę, że czegoś nie wypada, zdecydowanie traci w moich oczach. Zwłaszcza wtedy, kiedy chodzi o wzięcie udziału w zabawie z dzieckiem. To jemu wtedy sprawiamy swoim zachowaniem przykrość, bo pamiętać należy, że pojęcie wstydu u dziecka dopiero się kształtuje. Zatem nie rozumie ono wielu naszych społecznych uników.

Zastanawiam się, z czego wynika poza dorosłych na bycie zgnuśniałymi, poważnymi dorosłymi. Może z tego, że kodujemy w głowach oczekiwania społeczeństwa odnośnie do tego, że dorosły = poważny, poukładany, zrównoważony. Może zachowując grobową minę i wyzbywając się dziecięcego luzu wydaje nam się, że jesteśmy dojrzalsi. A może dlatego, że uważamy, iż będąc poważnymi zawsze i wszędzie, zachowującymi się stosownie do wieku, będziemy traktowani z należytym szacunkiem.

Trudno mi zliczyć, ile razy usłyszałam, że czegoś nie wypada. I nie mówię tu o takich sugestiach, które przekraczają normy moralne i obyczajowe. Ale czy wiecie, że poważnemu dorosłemu nie wypada przywołać kogoś krzyknięciem w jego stronę? Nie wypada mi usiąść z uczniem na podłodze szkolnego korytarza. Nie powinnam pozwalać dzieciom na zdrabnianie swojego imienia i dotykanie siebie - takie normalne, w przelocie, jak położenie ręki na plecach. Nie mogę śmiać się na ulicach ani wyrażać radości. To wszystko kiedyś od kogoś usłyszałam. I zdecydowanie czułam się wówczas zawstydzona, bo przecież jestem dorosła, więc nie wypada, a nauczycielowi to już w ogóle. Aż w pewnym momencie doszłam do wniosku, że chrzanić to, co myślą inni. Mam prawo czuć, myśleć i zachowywać się jak chcę.

Dlatego dzisiejsze zadanie z kalendarza adwentowego w mojej klasie, jest strzałem w dziesiątkę i wielkim sprawdzianem dystansu do siebie. Kto dołączy?