Pierniczkowanie

 Skoro w nocy przychodzi Mikołaj, aby zabrać przygotowane dla niego listy, koniecznie trzeba się
do tej wizyty przygotować. 

Takie zadanie w kalendarzu adwentowym miały moje klasowe dzieciaki, takie samo oczywiście
w moim domu. 

Tradycję pierniczkowania w weekend przed mikołajkami stworzyłam w mojej rodzinie kilka lat temu. Wyrosła na bazie marzenia o świętach idealnych, takich spędzanych w gronie rodziny i przyjaciół, gdzie wszyscy są radośni i szczęśliwi. Chciałam też, by moi synowie odczuwali radość z oczekiwania na świąteczny czas. Przede wszystkim jednak, chciałam zbudować swoją rodzinę na nowo, z własnymi tradycjami. 

Udało się. W tym roku za pieczenie zabraliśmy się już po raz piąty. Zawsze pieczemy w weekend, tak aby zdąrzyć na wieczór piątego grudnia. Zapraszamy wcześniej przyjaciół. Czasami grupka jest większa, czasami mniejsza, zawsze radosna. Każdego też roku coś się nie udaje.A to jedna partia pierniczków się spali, a to okazuje się, że lukru nie potrafimy zrobić. Zawsze też ktoś inny niż ja zagniatał ciasto. Bałam się. Pamiętacie na pewno moje malinowe z wcześniejszego postu? ;) W tym roku się odważyłam. Tak naprawdę nie miałam wyjścia, wszystkie moje zagniatające rozpierzchły się po świecie. I choć z racji pandemii w okrojonym składzie osób pięciu - pierniczki wyszły cacy. Poza kiloma przypalonymi :) Po raz pierwszy też moje chłopaki pomagały tak dojrzale. Wspólnie przygotowaliśmy ciasto, każdy był za coś odpowiedzialny. O dziwo, bez żadnych przepychanek przy stole. Dorastają mi synowie...

A tradycja trwa. Tym samym scala moją rodzinę. 

Jednak jest jeszcze jedna ważna dla mnie kwestia - naszą tradycję przejęła jedna z zagniatających przyjaciółek i przeniosła aż za Bałtyk. I dzisiaj działałyśmy razem, mimo dzielących nas kilometrów, na telefonicznych łączach. Dzięki Agu, to budujące.