Wystrzałowy sukces

 Dziś Dzień Popcornu. Z czym mi się kojarzy? Ze strzelaniem kukurydzy w metalowym garnku i masą śmiechu, kiedy zaczynała z niego uciekać. 

A skoro o wystrzałach mowa, to dzisiaj w niezwykle wystrzałowy sposób mój starszy syn zajął drugie miejsce na podium w Plebiscycie Sportowym. 

Konkurs sam w sobie wcale nie prestiżowy. Głosowanie smsem - wiadomo, liczą się pieniądze. 

Dlaczego zatem Michał wziął udział w tym konkursie? Czy jest sportowcem dekady? Czy gra najlepiej na boisku? Czy ma w sobie to coś, co uczyni go następcą ter Stegena? Nie sądzę. Powiem więcej - w jego drużynie jest cała masa chłopców, grających dużo lepiej od niego. 

Dlaczego więc zgłosiłam Michała do konkursu? Ponieważ jako jego mama wiem, że o trenowaniu piłki nożnej zdecydował sam, więc nie jest to moja niespełniona ambicja. Ponieważ podziwiam go za wytrwałość w regularnym uczęszczaniu na spotkania z drużyną. Imponuje mi swoim niezłomnym charakterem, kiedy 4 razy w tygodniu wchodzi na 1,5 h na boisko, w tym 3 razy niezależnie od pogody, na zewnątrz, zwykle wieczorem. Jak poświęca weekendy na rozgrywki i sparingi. Gdy widzę jak schodzi z boiska, przemoknięty, zziębnięty lub spalony słońcem, ale w podskokach i z uśmiechem na twarzy, nie mogę wyjść z podziwu, że to mój syn. Nawet rozkwaszony nos nie wpłynął na jego nastawienie do grania. Doceniam to, jak dużo sił włożył, by pokonać powakacyjny kryzys i zwątpienie trenera w jego zaangażowanie na boisku. I jak uparty musi być w swoim postanowieniu, jeśli nie ugiął się nawet przed docinkami kolegów mówiących, że na murawie raczej gwiazdą nie jest.

Dlatego właśnie to podium mu się należy.

Brawo Michałku! Życzę Ci kolejnych, wielkich, Twoich własnych sukcesów!