Powrót

 Usłyszałam dzisiaj zdanie, które wbiło mnie w podłogę. Choć wyrwane z kontekstu, daje do myślenia.

"Chciałem być kimś, ale zapomniałem..."

Kim chciałeś być? Marynarzem? Kiedy i dlaczego zapomniałeś? O sobie zapomniałeś? 

W przeszłości byłeś w grze. Miałeś cel i plan. Tańczyłeś na scenie swojego życia. Lecz w pewnym momencie dołączył do ciebie niechciany przyjaciel strach. Bardzo wpływowy. Uzależnił cię od siebie, wmawiając ci, że nie jesteś dość dobry, interesujący i że nie zasługujesz na sukces. Zszedłeś ze sceny. Zwiałeś w krzaki i kryjesz się w nich do teraz. Znienawidzony już dzisiaj przyjaciel strach nadal na stanowisku. Tuż obok, za plecami. Czujesz jego oddech na szyi. Sapie i nie pozwala zapomnieć o swojej obecności. I choć czasami wydaje ci się, że może mógłbyś go pokonać, on wtedy rośnie w siłę. Zatem dalej siedzisz w krzakach, uciekając tam przed... samym sobą. 

Uwierzysz mi, jeśli powiem, że wystarczy, byś się zatrzymał? Twój strach również przystanie. On jest za tobą, nigdy przed. Idzie po twoich śladach. Zatrzymaj się. Odwróć. Spójrz na niego. Zobacz, jaki naprawdę jest słaby. On karmi się tobą. Ty masz moc. On tylko pozorną. Ujarzmij go wzrokiem, oswój, a zacznie się zmniejszać. Możesz wygrać, to tylko kwestia wyboru. Możesz znowu wrócić na scenę, wytańczyć swój taniec i poczuć dumę nie tylko z podziwu trzytysięcznej publiczności, ale przede wszystkim z własnego zwycięstwa. 

Skąd to wiem? Ja też kiedyś miałam takiego złudnego przyjaciela, ale postanowiłam wybrać życie.