Akceptacja

 Kiedyś, kiedyś bardzo, bardzo potrzebowałam akceptacji. Byłam w stanie dać się pokroić, byle ktoś mnie kochał, chciał, lubił.

W pewnym momencie dojrzałam i choć trudno było mi to zrozumieć, przyjęłam do wiadomości, że akceptację powinnam na początku dać sobie przede wszystkim ja sama.

Spróbowałam. Przestałam przejmować się tym, co mówią i myślą o mnie inni, nie dowodziłam swojej racji za wszelką cenę, w nosie miałam czy ktoś mnie rozumie i zaakceptowałam, że można mnie zwyczajnie nie lubić. Bywam trudna, więc to nawet logiczne.

Moja przemiana sprawiła, że większość znajomości przestała istnieć, podobnie jak pseudo przyjaźnie. Rodzina utrzymywała ze mną kontakty "bo wypada", ale ileż można. Było ciężko. Bolało odrzucenie. Mierzenie się ze sobą jest trudne, ale  opłacalne, bo w końcu została wokół mnie tylko prawda i garstka prawdziwych ludzi. 

Pozostali najwytrwalsi. Mama, 3 kochane dziewczyny z Ustki, Ilonka z Pawłem, Ania i ciocia Jadzia. Dziękuję za wiarę we mnie.

A po latach okazuje się, że mam przyjaciół, można mnie jednak lubić, chce się wypić ze mną kawę i mówi mi się, że gdy mnie nie było w życiu, to jednak kogoś brakowało. I to cieszy teraz podwójnie, bo nie jest wyżebrane.