Walka z wiatrakami

 Niestety jestem idealistką. Może dlatego wciąż tak mało zarabiam. Każdego dnia uparcie wierzę, że swoim niemym krzykiem i niekrzywdzeniem innych zdołam zmienić świat. Nieustająco powtarzam tym, do których mam dostęp, że wrażliwość na drugiego człowieka, empatia i chęć niesienia pomocy stanowią o wiele większe bogactwo niż rzeczy gromadzone w naszym otoczeniu. 

Czasami upadam w swoich przekonaniach. Najczęściej wtedy, gdy ograniczenia finansowe powodują inne ograniczenia w stosunku do mnie lub mojej rodziny. Albo wtedy, gdy oczywistym jest, że ten, kto ma więcej pieniędzy, ma też więcej do powiedzenia. Wtedy ogarnia mnie, delikatnie mówiąc, gniew. 

Bardzo często też zdarza się sytuacja taka jak dzisiaj, że dochodzę do wniosku, iż ludzie z innymi niż ja poglądami mają przewagę liczebną. I wtedy zaczynam się bać. Co się dzisiaj zadziało? Ktoś z mojego otoczenia powiedział, a pozostali mu przytaknęli, że przez kogoś innego z naszego otoczenia ci pierwsi coś stracili. Na czym zdaniem grupy polega wina tego kogoś jednego? Na tym, "że przez niego".

Osoba, która choruje nie robi tego na własną prośbę. Nie ona wymyśliła wirusy i procedury z nimi związane. Gdzie się zaraziła? Nikt tego nie wie, bo mogła wszędzie. Tak jak każdy z nas. Nie rozumiem zatem jej winy.

Natomiast najbardziej zastanawiający jest brak współczucia dla osoby chorej oraz brak myślenia związany z wypowiadaniem słów oskarżenia pod jej adresem. Jak ta osoba ma wrócić do swojego życia sprzed choroby, skoro zarzuca się jej działanie na szkodę dużej grupy ludzi? Jak ma sobie z tym poradzić? Jak czulibyśmy się na jej miejscu? I czy współczucie, empatia, troska o drugiego człowieka są w dzisiejszych czasach pojęciami pustymi bądź obco brzmiącymi?