Dzień Uciekania na Rowerze

Nie przypuszczałam, że w kalendarzu świąt nietypowych znajdzie się i takie. Początkowo pomyślałam, że wyszukam książki lub filmy, w których pojawia się motyw bohatera uciekającego na rowerze - tak ku inspiracji. 

książki:

https://on2wheels.pl/ksiazki-o-podrozach-i-rowerach-czyli-kompletna-lista-polskich-tytulow/

filmy:

https://www.empik.com/empikultura/top-10-rowerowych-scen-ktore-zapisza-sie-w-historii,106852,a

Jednak sam fakt stworzenia takiego święta wydaje mi się niezwykle wyjątkowy do tego stopnia, że zdecydowałam się je wykorzystać do czegoś więcej. 

Z czym kojarzy mi się rower? Z intensywnie przyjemnym spędzaniem wolnego czasu, od niedawna także rodzinnym. Z moim dziadkiem mi się kojarzy, bo to on nauczył mnie jeździć na rowerze. Wspomnienia jak rozdzieramy metalowym błotnikiem firanki w pokojach i robimy z tego tajemnicę przed babcią, pozostaną ze mną na zawsze (bo uczyłam się jeździć w domu).

Jakie skojarzenia mam do hasła 'ucieczka na rowerze'? Ja zawsze uciekałam przed goniącymi mnie psami na wiosce. Może i mało spektakularne, a teraz pewnie i śmieszne, wtedy, gdy miałam kilka/kilkanaście lat, było dla mnie stresogenne. 

W myśl powyższego uciekanie na jednośladzie stanowiło w moim życiu już od najmłodszych lat element symbolicznego wyzwolenia. Może też dlatego, zupełnie nieświadomie, uciekając z domu w wieku 16 lat, skorzystałam z tego właśnie środka lokomocji. 

Obecnie mało jest chwil, kiedy mogę po prostu wsiąść na rower i pojechać przed siebie, wietrząc głowę. Zwykle ktoś siedzi mi na ogonie ;) 

I gdy dzisiaj starałam się nie myśleć za wiele o trudnej rzeczywistości, to jednak niekoniecznie się to udawało, i doszłam do wniosku, że z okazji Dnia Roweru chcę symbolicznie na niego wsiąść i spieprzyć daleko. Celowo użyłam wulgaryzmu, bo mi wolno (jeszcze), bo mogę. 

Nie jestem zwolennikiem uciekania od problemów. Już nie. Choć wielokrotnie zdarzało mi się zwolnić z biologii w liceum, gdy niczego nie umiałam z genetyki, i często pójść spać gdy trudnych spraw robiło się zbyt dużo, albo cząstka po cząstce zjeść pół tabliczki czekolady. Teraz myśl o ucieczce pojawia się w pierwszym zderzeniu ze skomplikowaną sytuacją, na chwilę. A zaraz potem szukam rozwiązania i rozmawiam ze sobą o swoim strachu. Gdy jadąc rowerem widzę psa, zatrzymuję się. 

Myślę jednak, że czasami, z okazji jakiejś wyjątkowej, można sobie pozwolić na unik. Tak jak dzisiaj. 

Więc wsiadam na rower. Najlepiej na czerwony. I uciekam od covidu, trybunału, zdalnego nauczania i zamkniętych szkół.. Nie wiem od czego bardziej. Bo nie wiem, co mocniejszym napawa mnie lękiem. 

Inspiracja na wybrany dzień w roku - wsiądź na rower i daj sobie prawo do strachu i ucieczki. Choć na chwilę.