Moc uścisku

 Dzisiejszy post może trochę nie na czasie. Będzie o przytulaniu, a to w dobie pandemii dość ryzykowne działanie. Jednak chcę o tym napisać, bo bardzo mocno temat ten we mnie pracuje.

Czym jest przytulenie? Według mnie przede wszystkim spotkaniem. To zatrzymanie się w pół drogi do kogoś i wpuszczenie go w swoją intymną przestrzeń. To wejście do jego strefy bliskości. To danie siebie na chwilę i przyjęcie kogoś. To akceptacja drugiej osoby, bo przytulenie niesie przekaz. Jest komunikatem, nie tylko takim, że druga osoba jest w tym momencie dla nas ważna, ale także, że jest przez nas przyjmowana jako całość, której udzielamy wsparcia. 

Najczęściej przytulają się dzieci. Do swoich rodziców lub innych bliskich im osób. Szukają u nich bezpieczeństwa i uwagi, troski, pocieszenia. Tulą się w kółko. Jest to zachowanie akceptowane i pożądane przez rodziców. 

Zastanawiam się zawsze z ogromnym zdziwieniem, dlaczego rodzicowi starszego dziecka tak trudno jest je przytulić... Może dlatego, że z różowego bobaska przeistoczyło się w samodzielnie myślącą istotę, która nie zawsze wpisuje się w ich wyobrażenia o dziecku idealnym. 

Kolejni na mojej liście są nastolatkowie, wśród których przytulenie jest gestem powitania. Wczesna młodość to taki okres w naszym życiu, kiedy jesteśmy otwarci, mamy wielu znajomych. Prezentowany gest informuje, że w grupie wszyscy jesteśmy dla siebie ważni, wszyscy się liczymy. 

Przytulają się pary, przyjaciele. Ściskamy się gdy chcemy podziękować, wesprzeć, przekazać pozytywne życzenia. Gdy komuś radośnie lub smutno. Zawsze przytulenie niesie w sobie ogromną moc, bo jest potwierdzeniem mnie jako istoty wyjątkowej. Czy przytulamy wszystkich? Nie, tylko tych, którym ufamy. 

Znam ludzi, którzy się nie przytulają. Współczuję im, bo są samotni i przerażeni możliwą bliskością z drugim człowiekiem, w której trzeba okazać autentyczność. 

Lubię, gdy podchodzą do mnie moi uczniowie, głównie dziewczyny, wiadomo. Jest to niezwykły gest zaufania kierowany w moją stronę. Chyba najważniejszy w pracy pedagoga. Dopiero tuż za nim jest rozmowa. 

W kółko tulę moich synów. Korzystam, póki mogę, "ten" ich wiek zbliża się nieubłaganie. Zawsze na powitanie i zawsze na pożegnanie. 

Ale gdy obserwuję otaczających mnie ludzi stwierdzam, że przytulamy się zdecydowanie za rzadko. Co jest tego przyczyną? W oparciu o powyższą interpretację - brak akceptacji dla drugiej osoby czy strach przed prawdziwym ja?